Art & Words by Fanitsa Petrou.
Αν το Ολοκαύτωμα ήταν η σκοτεινότερη στιγμή της ανθρωπότητας, ένα σχεδιοποιημένο σύστημα παραγωγής του θανάτου, το πορνό είναι στην ουσία μια μηχανή παραγωγής μισογυνισμού. Εξίσου άκαρδη, εξίσου σοκαριστική, σκληρή και εντέλει αποτελεσματική! Ο κόσμος του πορνό, τι είναι άλλο από μια τεράστια αποθήκη μίσους προς τις γυναίκες, που αναπαράγεται αδιάκοπα επιβεβαιώνοντας τις βαθιά ριζωμένα σεξιστικές πεποίθησεις των αντρών θεατών, θρέφοντας αδιάκοπα την πείνα τους για γυναίκες / αντικείμενα, για πασίχαρα θύματα που απολαμβάνουν λέει τον εξευτελισμό τους, αποενοχοποιώντας τη πρωτόγονη αρσενική ανάγκη τους για βία και θύματα.
«Όταν την έπνιγα ένιωθα ωραία» (βλ.#1*) ομολόγησε κυνικά ο φονιάς των – ποιος ξέρει πόσων – αλλοδαπών γυναικών της «κόκκινης λίμνης». Της γνώριζε λέει σε dating sites. Αλλοδαπές (κυρίως Φιλιππινέζες) γυναίκες που εργάζονταν σα οικιακές βοηθοί. Που ήταν δηλαδή τρωτές, αδύναμες. Χωρίς ένα σύστημα υποστήριξης γύρω τους.
Πως να το χωρέσει ο νους μας; Πως να μην συγκλονιστούμε όλες μας από την είδηση πως ένας serial killer ζούσε ανάμεσα μας; Πως ενώ πηγαίναμε δουλειά, σινεμά, γραφείο, ενώ πίναμε φραπέδες σε καφέ, παραγγέλναμε σε εστιατόρια, εκείνος έπνιγε γυναίκες και κοριτσάκια. Τάβαζε λέει σε βαλίτσες και τα εξαφάνιζε σε λίμνες και πηγάδια.
Συγχωρέστε με άντρες-αναγνώστες (αν υπάρχει κανένας σας εκεί έξω) που λέω “όλες μας”. Τούτος ο πόνος, είναι πιο δικός μας. Τούτος ο φόβος που βίωσε η κάθε μια τους, είναι εύκολα προσβάσιμος σε μας. Τον ξέρουμε καλά, κι ας φανήκαμε τυχερές να μην το βιώσουμε με τον ίδιο σκοτεινό τρόπο. Ξέρουμε τι σημαίνει να δεις τη σκοτεινή λάμψη σε μάτια αντρικά. Ξέρουμε τι σημαίνει να νιώσεις την απειλή (σε πράξη ή υπόνοια), από ένα σώμα μεγαλύτερο σου, δυνατότερο σου, βίαιο και χωρίς συμπόνια. Το κίνδυνο που παίρνει η κάθε μια μας, κάθε φορά που εύχεται τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη, τη χαρά, τη φιλία, και μπαίνει σε ενός άντρα που μόλις γνωρίσαμε το αμάξι. Με την ελπίδα πως θάναι ο “ένας”, ο “αλλιώτικός από τους άλλους”. Αυτός που είναι “κατά βάθος καλός”. Τη ελπίδα που διαφθείρει τα νιάτα μας. Τη ζωή μας που παίζουμε όλες κορόνα-γράμματα σε κάθε νέα γνωριμία. Τη κρυφή προσευχή που κάνουμε να μη τελειώσει η νύχτα μας σε ένα χαντάκι στη άκρη ενός έρημου δρόμου.Γιατί έτσι τελειώνει η νύχτα για τόσες (ΤΟΣΕΣ!) πολλές από εμάς! Για εκατό εκατομμύρια από εμάς για την ακρίβεια! Για εκατό εκατομμύρια γυναίκες από όλες τις χώρες, που σύμφωνα με στατιστικές του ΟΗΕ αγνοούνται αυτή τη στιγμή, (Φανταστείτε πόσες σε χρόνια παλαιότερα. Αν τις προσθέσoυμε όλες, θάναι άραγε ποτέ το νούμερο αρκετά μεγάλο για να μας σοκάρει; Για να μας θορυβήσει επιτέλους πως κάτι τρέχει με τους άντρες;) Εκατό εκατομμύρια γυναίκες που αγνοούνται και που όταν εντέλει βρεθούν, (αν βρεθούν), είναι πνιγμένες, κομματιασμένες, πεταμένες σε σκουπιδοτενεκέδες! (βλ.#2*) Κυριολεκτικά! Συνήθως από τα χέρια αυτών που εμπιστεύτηκαν!
Είναι βλέπετε εντέλει βάσιμος ο φόβος μας. Βασισμένος σε αληθινά γεγονότα. Κι ας προσποιούμαστε το αντίθετο… Κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Γιατί η προσποίηση είναι αναγκαία για να διατηρηθούν οι ισορροπίες των εύθραυστων σχέσεων. (Κι η άγνοια ακόμα καλύτερη…) Η προσποίηση πως οι στατιστικές λεν ψέματα, και πως η κάθε γυναίκα στο πάτο της κόκκινης λίμνης είναι μια στο εκατομμύριο – και όχι τα 100 εκατομμύρια! Και πως ο δολοφόνος είναι η εξαίρεση του κανόνα, και όχι ένας από τους αμέτρητους που βίασαν και σκότωσαν 100 εκατομμύρια από εμάς!
Πως το μυαλό να χωρέσει το φόβο που ζήσαν στα χέρια του; Την αγωνία σαν κατάλαβαν τι τέλος θάχαν. Πως αυτός που ίσως νόμισαν πως θάταν ο σωτήρας τους, μια αγάπη να αλλάξει τη ζωή τους, (και για κάποιες από αυτές, ίσως ένας πατέρας για το παιδί τους!) δε θάταν παρά ο βασανιστής, ο φονιάς τους (κι ο φονιός του παιδιού τους!) Πως το μυαλό να το χωρέσει;
Έτσι κατέληξαν στην Κύπρο οι δόλιες οι μετανάστριες. Για να δραπετέψουν από ντόπιες κολάσεις. Να βρουν μια καλύτερη ζωή από εκείνη που αφήσαν πίσω. Μια δουλειά, μια οικογένεια να τις δεχτεί, ανθρώπους να τους εκτιμήσουν, κι ίσως κι ένα σύντροφο. Μα βρήκαν άλλες κολάσεις. Σε μια χώρα (μια σταλιά) με πανίσχυρες συντεχνίες, που προστατεύουν πλέον μόνο προνομιούχους, κι αδιαφορούν με βρόντο για τους μικρούς. Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, είναι εύκολο να περνά απαρατήρητος ο χαμός (η εξαφάνιση, ο βιασμός, η άγρια δολοφονία) γυναικών. Πόσο μάλλον γυναικών που κινούνται στις παρυφές της κοινωνίας μας. Που είναι έτσι κι αλλιώς στα μάτια των πολλών, ανώνυμες, ασήμαντες, ξεχασμένες – χέρια που κάνουν όσα τα δικά μας αρνούνται πια, που μας βοηθούν να εξαγοράσουμε (με μισθούς πείνας) τη ενοχή μας για τα γονικά καθήκοντα που κάνουμε outsourcing. Σε μια χώρα με πολίτες με μεγάλη ευαισθησία σε θέματα εργατικών δικαιωμάτων, που αρνούνται να τα παρέχουν σε όσους θεωρούν “κατώτερους” τους! Γι αυτό και τις δανείζουν οι νοικοκυρές τις Φιλιππινέζες τους σε γειτόνισσες και συγγενολόγια όταν τελειώσουν το καθάρισμα του δικού τους σπιτιού, (Αυτό τους έλειπε άλλωστε, νάχουν κι ωράρια. Απαιτήσεις για υπερωρίες. Ελεύθερα Σαββατοκύριακα. Δικαίωμα ιδιωτικής ζωής! Λόγο σε ποιού το σπίτι θα κατέληγαν!)
Έτσι τις διάλεγε κι ο φονιάς. Γιατί ήταν ταλαιπωρημένες, τρωτές, ανώνυμες, περιφρονημένες. Χωρίς δικαιώματα. Απ’όλους ξεχασμένες. Όσοι τις αγάπησαν, ωκεανούς μακριά. Κι όσοι θα τις γύρευαν, κι αυτοί αδύναμοι, χωρίς φωνή. Κι έτσι λοιπόν τις είδε κι η αστυνομία. Σαν ασήμαντες. Έτσι κατέληξαν κομμάτια σε βαλίτσες στο πάτο μιας κόκκινης, τοξικής λίμνης. Σύμβολο της τοξικής κοινωνίας, της τοξικής Πατριαρχίας, του τοξικού ανδρισμού που δεν τις είδαν σαν ανθρώπινα πλάσματα, μα σαν αντικείμενα που θα εξυπηρετούσαν μια ανάγκη κι ύστερα θα τα ξεφορτώνονταν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η κάθοδος Άγγλων εμπειρογνώμων για τη ανάλυση του “προφίλ” του φονιά, τι θα μπορούσε άλλο να φανερώσει απ’όσα ξέρουμε μέσα μας όλοι; (Όλες μάλλον θάπρεπε να πω) Τι θα μπορούσε νάναι άλλο από τον ακραίο μισογυνισμό του θύτη; Τι άλλο από την γνωστή αιτία: την αντρική ανάγκη για γυναικεία ταπείνωση, γυναικείο πόνο, κι εντέλει εξουδετέρωση; Τι είναι άλλο από το αίσθημα υπεροχής που αρέσκονται να εξασκούν τέτοιοι άντρες σε μικρόσωμα γυναικεία σώματα; Τι άλλο από τη θυματοποίηση του αδύνατου, που μετατρέπεται μέχρι και σε ερωτική κορύφωση; Κι ύστερα, τι άλλο από την εξαφάνιση των τεκμηρίων της ντροπής του θύτη, που είναι κι αυτή συνυφασμένη με ηδονή, γιατί για όσο παραμένει ατιμώρητη, επιβεβαιώνει ναρκισσιστικές ιδεοληψίες της “ανωτερότητας” τους (από το θύμα, τον περίγυρο, την αστυνομία, κλπ)
Κι ύστερα το «Όταν την έπνιγα ένιωθα ωραία» μας φανερώνει την “έμπνευση” του, που είναι πιθανότατα τα πορνό. Τέτοια βλέπουν λέει στα σύγχρονα πορνό οι άντρες (οι νέοι, οι μεσήλικες, οι γέροντες, οι οικογενειάρχες, οι καθημερινοί άντρες που ζουν δίπλα μας, που μας διοικούν, που περπατούν ανάμεσα μας, και που ενίοτε (για να μην πω πάντα) μας κοιτάζουν κι αφ’ υψηλού… Σίγουροι πως είναι κι ανώτεροι από τη καθεμία μας! Εδώ τοποθετείται ο πάτος μας σαν ανθρωπότητα: άντρες που εκστασιάζονται να βλέπουν άλλους άντρες να πνίγουν γυναίκες ενώ τις βιάζουν, πιθανότατα ταυτιζόμενοι μαζί τους, (και γυναίκες που το ξέρουν και δε τους χωρίζουν…) Κάποιοι από αυτούς θα ελπίζουν φαντάζομαι να τα κάνουν και πράξη τα όσα βλέπουν στη οθόνη του υπολογιστή τους (μια στις τέσσερεις Αμερικανίδες γυναίκες π.χ., σύμφωνα με έρευνες, έχει βιώσει το φοβό του να δει το σύντροφό της να προσπαθεί να τη πνίξει κατα τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης!) Κι αν δε γίνονται όλοι κατά συρροή δολοφόνοι, και πάλι φυσιολογικούς δε τους λες… Αν έχουν ταυτίσει την ηδονή τους με τον γυναικείο πόνο, τον γυναικείο εξευτελισμό!
Το πορνό καθρεφτίζει έτσι κι αλλιώς, τη σκοτεινότερη πλευρά των αντρών – κι ας πασχίζουν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου πως δεν είναι παρα “αθώα” διασκέδαση, “εκτόνωση”, “ελευθερία έκφρασης”, “δικαίωμα αντρικό”, “πράξη χωρίς θύματα” κλπ. Κι ας έχουν πείσει κι άπειρες γυναίκες για την αθωότητα του. Τις αφελείς, μα και τις φοβισμένες. Αυτές που τρέμουν μη χάσουν τους εθισμένους στο πορνό άντρες τους, αυτές που τρέμουν μην και χαρακτηριστούν “συντηρητικές”, “κρυόκολες” “θεούσες” ή (μακριά από μας) “φεμινίστριες”! Γιατί τις έπεισαν τις κακόμοιρες πως είναι “συντηρητισμός” το να έχεις πρόβλημα με τη θέαση βιασμών και βασανιστηρίων …
Τα τελευταία 10-15 χρόνια πήρε η ανθρωπότητα στροφές που επιστρέφουν τους άντρες σε πρωτόγονες εκδοχές του εαυτού τους, και τις γυναίκες σε πριν το φεμινισμό εποχές, τότε που δεν διανοούνταν καν πως ήταν ανθρώπινα πλάσματα – πόσο μάλλον ίσα με τους άντρες. Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από το πορνό. Αν το Ολοκαύτωμα ήταν η σκοτεινότερη στιγμή της ανθρωπότητας, ένα σχεδιοποιημένο σύστημα παραγωγής του θανάτου, το πορνό είναι στην ουσία μια μηχανή παραγωγής μισογυνισμού. Εξίσου άκαρδη, εξίσου σοκαριστική, σκληρή και εντέλει αποτελεσματική! Ο κόσμος του πορνό, τι είναι άλλο από μια τεράστια αποθήκη μίσους προς τις γυναίκες, που αναπαράγεται αδιάκοπα επιβεβαιώνοντας τις βαθιά ριζωμένα σεξιστικές πεποίθησεις των αντρών θεατών, θρέφοντας αδιάκοπα την πείνα τους για γυναίκες / αντικείμενα, για πασίχαρα θύματα που απολαμβάνουν λέει τον εξευτελισμό τους, αποενοχοποιώντας τη πρωτόγονη αρσενική ανάγκη τους για βία και θύματα.
Τα πορνό ειναι έτσι κι αλλιώς ο τόπος που πάνε οι άντρες για να ανανεώσουν το μίσος τους προς της γυναίκες. Να επιβεβαιώσουν όσα η θρησκεία και τρεις χιλιάδες χρόνια Πατριαρχίας τους δίδαξαν (= πως οι γυναίκες είναι πλάσματα “κατώτερα”, πως δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την αντρική ευχαρίστηση, και πως η θυματοποίηση τους είναι κάτι “φυσικό”, όχι απλά επιθυμητό!) Είναι ο τόπος που πάνε για να ανεφοδιάζονται τακτικά με εικόνες κακοποίησης και ιδέες μισούς. Να πάρουν τη δόση τους δηλαδή, να χορτάσουν τον εθισμό τους στη θέα (και την ιδέα) της γυναικείας ταπείνωσης και του γυναικείου πόνου, που είναι φανερό πως ανανεώνει τον “ανδρισμό” τους. Γι αυτό επιστρέφουν καθημερινά εκεί. Στο μέρος όπου απενοχοποιημένα γίνονται μάρτυρες (και συμβολικά και θύτες) βιασμών γυναικών κι ανήλικων κοριτσιών. Ταυτιζόμενοι με τα κτήνη που κακοποιούν ανελέητα γυναικεία σώματα και ψυχές μπροστά σε κάμερες, και βρίσκουν – είναι φανερό αυτό – λύτρωση από τα δικά τους κόμπλεξ για ένα ανδρισμό που διαλύεται μπροστά σε κάθε “οχι” γυναικών. Γι αυτό επιστρέφουν ολοένα εκεί. Στο κόσμο με τις αποδυναμωμένες γυναίκες που λένε αδιάκοπα “ναι” (γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, γιατί πληρώθηκαν για να το πουν, ή το πιθανότερο – εκβιάστηκαν, απειλήθηκαν για να το πουν) Στο μέρος που οι γυναίκες είναι πάντα πρόθυμες, πάντα έτοιμες, μόνιμα υποδουλωμένες.
Η αντικειμενοποίηση των γυναικών, η πεποίθηση δηλαδή πως κατά βάθος δεν είναι ανθρώπινα πλάσματα, μα πράγματα άψυχα που δημιουργήθηκαν για την ανδρική ευχαρίστηση, είναι αναγκαία για να απευαισθητοποιεί σταδιακά ο άντρας θεατής του πορνό και ο άντρας / θύτης σεξουαλικών εγκλημάτων. Για να αποσιωπήσει τη όποια συνείδηση του, να θάψει τη όποια συμπόνια του, να αγνοήσει την όποια ενοχή του, για να γίνει έτσι η θέαση σκηνών άγριας κακοποίησης ανώδυνη, (και για κάποιους το κοπιάρισμα τους) σταδιακά, εύκολη υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η στιγμή που το πορνό έγινε, 1) εύκολα προσβάσιμο, και, 2) απίστευτα πιο βίαιο, σηματοδοτεί μια κατακόρυφη αύξηση βιασμών γυναικών και παιδιών αλλά και βίαιων γυναικοκτονιών ανά το παγκόσμιο.
Κι είναι ακριβώς αυτή την πεποίθηση που έρχεται το πορνό να επιβεβαιώσει: πως οι γυναίκες δηλαδή, δεν είναι παρά αντικείμενα, σκόρπια μέλη. Έτσι κτίζεται η συνωμοσία που επιτρέπει τη κακοποίηση μας. Από τη ανάγκη των αντρών να επιστρέψουν σε ένα κόσμο που οι γυναίκες είναι πράγματα. Σε ένα κόσμο που είναι ξανά υπόδουλες, υπάκουες, σιωπηλές εργάτριες του οργασμού τους. Που υπάρχουν γι αυτο και μόνο το σκοπό. Που δε γυρεύουν σεβασμό, δέσμευση, συμπόνια, δικαιώματα, ανταποδοτικότητα, αξιοπρέπεια. Γι αυτό και οι οι χειρότεροι των χειρότερων, στρέφονται συχνά στην εξω από το πορνό ζωή τους σε πόρνες, ή αλλοδαπές γυναίκες. Σε ομάδες απροστάτευτων δηλαδή γυναικών, αποκομμένων από το κοινωνικό ιστό, χωρίς σύστημα προστασίας. Γι αυτό κι ο θύτης εστίασε τη θηριωδία του σε γυναίκες που εργάζονται σαν οικιακές βοηθοί. Σε γυναίκες χωρίς φωνή, που ήξερε πως κανένας δε θα τις γυρέψει, να νοιαστεί, να σηκώσει θύελλες, να ξυπνήσει βουλευτές, υπουργούς και κομματάρχες για το χαμό τους. Γυναίκες που υπάρχουν στα κράσπεδα της κοινωνίας μας. Αθόρυβες, περιφρονημένες ήδη απ’ολους. Αόρατες σχεδόν. Γιατί ο χαμός τους θα περνούσε απαρατήρητος από την αστυνομία και το κράτος (που είναι φανερό πως έχουν την ίδια ακριβώς γνώμη με αυτόν για την αξία τους!) μα και γιατί η κοινωνική περιθωριοποίηση τους, τις καθιστά και πιο ευκολόπιστες, πιο επιρρεπής στα ψέματα του, μετατρέποντας τον σε σωτήρα τους (προτού φανερωθεί πως δε θάταν παρά ο βασανιστής / φονιάς τους)
Το συγκεκριμένο είδος αντρών τρομοκρατείται άλλωστε από δυνατές, ανεξάρτητες γυναίκες (που θα μυριστούν τις ανεπάρκειες τους από μίλια μακριά), και έλκεται στην ιδέα των εκπορνευμένων ή των αλλοδαπών γυναικών, γιατί θρέφουν τον αρρωστημένο ναρκισσισμό τους, την ανάγκη τους να αυτοκαθορίσουν το “αντριλίκι” τους μέσα από τον θαυμασμό, την ανάγκη, ταλαιπωρημένων, απελπισμένων πλασμάτων που γυρεύουν σωτήρα, και εντέλει και μέσα από τον εκφοβισμό και την κακοποίηση που θα ασκήσουν πάνω τους, να επιβεβαιώσουν την αρρωστημένη σεξιστική / ρατσιστική πεποίθηση πως είναι λέει “ανώτεροι” τους.
Το αστείο είναι πως ο φονιάς οπλίστηκε και από τον ρατσισμό του στην επιλογή των θυμάτων του, και η αστυνομία έκανε το ίδιο όταν δεν θορυβήθηκε μετά την εξαφάνιση τους, μα βρεθήκαμε συλλογικά όλοι μας στο ειδώλιο από τα διεθνή (κυρίως Αγγλικά) μέσα, που δακτυλόδειξαν το ρατσισμό μας, εξασκώντας έτσι και κείνοι το δικό τους ρατσισμό εναντίον μας! Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ο καθένας από μας έχει γίνει θύμα ενός υποβόσκοντος ρατσισμού, εθνικού, φυλετικού, θεσμικού, σχετικού με τη καταγωγή ή το χρώμα της φάτσας μας που είναι αρκετά «άσπρο» για να μη θεωρείται «μαύρο», μα αρκετά μελαχρινό για να μην θεωρείτε και ακριβώς «άσπρο». Άτομα κάθε λευκότερης φυλής (Ρώσοι, Ανατολικοευρωπαίοι, Εγγλέζοι, Σκανδιναβοί) που τώρα δακτυλοδειχτούν το δικό μας ρατσισμό, να μας έχουν (άθελα ή θελητά) από καιρό καταταγμένους σε μια κατώτερη βαθμίδα από τους ίδιους. Γιατί τα ξανθά μαλλιά, τα γαλανά τα μάτια τους, τους το επιτρέπουν λέει. Κι όσοι μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού, μας κάνουν και τους ίδιους να κοιτάξουμε άλλους από τα δικά μας ψευτο-ύψη. Τέτοια είναι η φύση η ανθρώπινη. Ο ρατσισμός σπάνια οδηγεί σε καλοσύνη. Συνήθως αναπαράγεται. Αντανακλάται σε ατέλειωτους καθρέπτες. Πολλαπλασιάζεται. Έτσι, Αφρικάνοι, Ασιάτες, ‘Άραβες γίνονται αποδεχτές του δικού μας ρατσιστικού μένους. Όπως εμείς νιώθουμε συχνά μικροί μπροστά στα αγέρωχα μάτια των Ρώσων, ή την ψυχρή ευγένεια των Εγγλέζων, και το χέρι τους που πάντα σε κρατά σε απόσταση, κι όλων των ξανθοκέφαλων φυλών της γης. Όλα όσα είμαστε, συλλογικά ή ατομικά να μη μετρούν τόσο όσο το χρώμα των μαλλιών μας, η καταγωγή, η «λάθος» προφορά, κι όλα όσα μας κάνουν διαφορετικούς… Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι (μη γελιέστε) να παραπαίουμε ανάμεσα στα τα δύο άκρα του ρατσιστικού φάσματος. Εκεί ανήκουμε: στα ημι-καταπιεσμένα στρώματα της μέσης. Κι είναι γι αυτό που κι εμείς δεχόμαστε με απείρως μεγαλύτερη ευκολία (μέχρι και κρυφό κόμπλεξ) τους ξανθότερους από μας ξένους που έρχονται για μια καλύτερη ζωή στο τόπο μας. Γι αυτό και κείνοι γίνονται ευκολότερα μέρος της δικής μας κοινωνίας παρά μιας Βόρειας εξ ίσου ξανθής φυλής (βλ. Αγγλία / Βρέξιτ) που θα τους βλέπει πάντα σα μετανάστες, αντίθετα με το Νότο που τους εντάσσει με μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί είναι λευκότεροι! Τόσο απλό… Κινούνται γύρω μας με το αέρα αυτού που είναι “ανώτερος”, παντρεύονται ντόπιους, φτιάχνουν οικογένειες, τους δίνονται σταδιακά ευκαιρίες σε εργασίες που δεν είναι αποκλειστικά χειρωνακτικές. Μα αν το χρώμα είναι σκουρότερο, αν η καταγωγή είναι Ασιατική, Αραβική, ή Αφρικανική, όλα τα πιο πάνω αποκλείονται αυτόματα. Όλα τα πιο πάνω γίνονται ξαφνικά σοκαριστικά. Δεν είναι τυχαίο που από όλες τις τόσες αγνοούμενες των τελευταίων μηνών, είναι μόνο η εξαφάνιση μιας Ρουμάνας γυναίκας που απασχόλησε τα κανάλια, πολύ προτού φανερωθεί η μιερή ιστορία των πολλαπλών φονικών. Η πραγματικότητα είναι (κι εδώ είναι που θέλω να καταλήξω) πως κανένα Κυπριακό κανάλι δεν θα ασχολιόταν να κάνει ολόκληρο πρόγραμμα για την εξαφάνιση της όποιας Ασιάτισσας ή Αφρικανής γυναίκας! Εκτός μέσα στο πλαίσιο του φανερωμένου πια φονικού τους. Λες κι αυτό από μόνο του τους έδωσε αξία… Το ότι πέθαναν με τέτοιο τρόπο. Όχι το ότι είχαν ζωές που είχαν μια αξία! Κι αυτό λέει πολλά!
Μα η αλήθεια είναι πως οι δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων και γυναικοκτονιών, μπορεί να διαλέγουν τα θύματα τους και με κριτήρια φυλετικά / ρατσιστικά και η εξιχνίαση των εγκλημάτων μπορεί κι αυτή νάναι είναι επηρεασμένη από ρατσιστικές πεποιθήσεις ή προκαταλήψεις, οι δράστες όμως οι ίδιοι, θα μπορούσε νάναι οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, χώρας καταγωγής ή θρησκείας. Ο μισογυνισμός και η βία προς τις γυναίκες, είναι ένα από τα λίγα πράγματα που συναντά κανείς σ’ όλες τις γωνιές της γης. Το ένα πράγμα που ενώνει άντρες από όλο το πλανήτη!
Κάθε τέτοιο περιστατικό ακραίας βίας, μας θυμίζει όλα όσα η κάθε μια μας βίωσε. Τα μικρά και τα μεγάλα που μας σημάδεψαν – τη εκμηδένιση μας που πήρε χίλιες μορφές, και που μάθαμε να προσποιούμαστε πως δε προσέξαμε – γιατί έχει κι η συνειδητοποίηση ψηλά κόστα. Τη λεκτική κακοποίηση, που μας μάθαν να την ονοματίζουμε “κομπλιμέντο”, τα ακάλεστα χέρια στο σώμα μας που μας έμαθαν να τα λέμε “απόδειξη αγάπης”, τις ικανότητες μας που παραγκωνίστηκαν, την εργασία μας που πληρώθηκε λιγότερο, τη ανθρώπινη υπόσταση μας που αμφισβητήθηκε από παπάδες, ανθρώπους – δήθεν – των γραμμάτων και εν πολλοίς και από νόμους και κράτος. Το μυαλό μας που κανένας δε πρόσεξε, τις ικανότητες που δεν θεωρήθηκαν εξίσου σημαντικές όσο το σώμα μας, τις σχέσεις μας που στηρίχτηκαν στην ανοχή μας, ή την ψευδαίσθηση μας (και που τελειώνουν όταν μας τελειώσουν και τα δυο).
Πόσο τραγικό είναι το γεγονός πως τα αίτια πίσω από τις πράξεις κάθε φονιά γυναικών, κάθε κατά συρροή δολοφόνου (κινηματογραφικού ή αληθινού) δεν μοιάζει νάναι και έτη φωτός μακριά από αυτές των τόσων αντρών που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, κι ας μην έφτασαν ποτέ όλοι τους στα Τάρταρα μιας τέτοιας ψυχοπάθειας! Μιλώ για τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους μας αντικειμενοποιούν οι άντρες. Για όσους μας κάνουν νάμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, να φοβόμαστε τη νύχτα, την ερημική παραλία, το αδειανό πάρκινγκ, τα ταξί, τα μοναχικά ταξίδια, τους περιπάτους σε νυχτερινούς δρόμους, τις ματιές που μας μειώνουν, τα λόγια αγνώστων που μας πυροβολούν καθώς περπατάμε να πάμε στη δουλειά μας, τα επαγγελματικά ραντεβού που παίρνουν άσχημες στροφές, τα φιλιά που ήρθαν απρόσκλητα, τα ακάλεστα χέρια που μας έκαναν να νιώσουμε πιο μικρές κι από μυρμήγκι. Κι ύστερα το πως γινόμαστε όλες ξαφνικά ανύπαρκτες, ασήμαντες, κυριολεκτικά αόρατες, (αλλά και επιτέλους ασφαλής!) γιατί γεράσαμε. Θυμίζοντας μας, πως μόνο η λαγνεία ενός άντρα καθορίζει την αξία μας. Και πως η αδιάκοπη απειλή βίας, πάντα τη συνοδεύει! Όλα όσα η ζωή μας έμαθε για τους άντρες, πολύ προτού να γίνουμε γυναίκες. Όλα όσα μάθαμε παιδιά ακόμα. Όλο το σκοτάδι που αναγνωρίσαμε μέσα σε μάτια αντρικά, από τη τα δώδεκα μας. Όλες εμείς που το ξέραμε ήδη πως η αντρική προσοχή, τα κομπλιμέντα, μπορεί να κοστίσουν ακριβά. Γιατί κατά βάθος, μας λεν πως δεν είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, μα η απάντηση μιας ανάγκης τους. Μας λεν με χίλιους τρόπους πως δεν είμαστε το μυαλό, οι ικανότητες μας, η καρδιά μας, οι λεπτομέρειες μας, παρά σκόρπια, ξεκάρφωτα μέλη με ημερομηνία λήξεως.
Κι όλα όσα συνέβηκαν τώρα, τα ίδια τα φονικά, μα και η αδιαφορία των αρχών σαν καταγγέλθηκαν, οι δηλώσεις που μας ανατριχιάζουν μας φαίνονται και “φυσικά” σε κάποιο μέρος του μυαλού μας. Αναμενόμενα! Γιατί είναι μέρος της κοινωνίας μας.
Της κοινωνίας μας, που η γέννηση αγοριών είναι ακόμα αφορμή για χαρά, μα και για μια τραγικά αναχρονιστική περηφάνια. Κι η γέννηση μιας κόρης, μια κρυφή ντροπή ή (στη καλύτερη των περιπτώσεων) μια λιγότερη χαρά. Στο κράτος μας – (βλ.#*3) (μα και στις οργανώσεις πολύτεκνων – βλ.#*4) που ακόμα βραβεύουν στη Γιορτή της Μητέρας, μανάδες που γέννησαν 6 παιδιά, ή “έδωσαν 4 στρατιώτες στην εθνική φρουρά”! Λέγοντας μας εύγλωττα (πιο εύγλωττα δε γίνεται) πως παίρνει (το λιγότερο!) 6 από μας, για να έχουμε την ίδια αξία με 4 άντρες! Κι αν μια γυναίκα γέννησε 7 κόρες, (ή 12, ή 15, ή 20) και καθόλου γιους (η κακομοίρα!), τότε καμιά από τις κόρες της (όσες και νάναι, ΟΠΟΙΕΣ και νάναι!) δε θα μετρήσει όσο οι 4 γιοι μιας άλλης (όποιοι και νάναι!)
Της κοινωνίας μας, στην οποία μέχρι πρόσφατα (και χρειάστηκε απόφαση Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για να το αναιρέσει! (βλ.#5*) θεωρούμαστε σύμφωνα με το νόμο “εκ μητρογονίας των προσφυγών”, όλοι μας παιδιά του πατέρα μας, και όχι της μάνας μας (που παρεμπιπτόντως μας γέννησε και πιθανότητα μας μεγάλωσε και μοναχή της!) Πόσο αλήθεια ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο νόμος αυτός θεωρήθηκε εντέλει άδικος γιατί καταπατά τα δικαιώματα κάποιων προσφύγων, και όχι γιατί είναι απίστευτα, ακραία σεξιστικός! Μπορεί οι διάφορες κυβερνήσεις να δικαιολογούν το πιο πάνω νόμο σαν ένα τρόπο να εξοικονομηθούν κονδύλια, μα ένας τέτοιος νόμος δε θα γίνονται ποτέ αποδεχτός (και ήταν για 41 τόσα χρόνια μια χαρά αποδεχτός!) αν δεν υπήρχε ένα κοινωνικό τοπίο σεξισμού που να το επέτρεπε. Αν δεν υπήρχε δηλαδή η πεποίθηση πως οι πατεράδες, οι άντρες είναι όντως αυτοί που μετρούν. Όχι οι μανάδες! ΟΧΙ οι γυναίκες. Η πεποίθηση πως είμαστε παιδιά των πατεράδων μας όχι των μανάδων μας! (όπως ακριβώς και στη αρχαία Αθήνα άλλωστε, τότε που Αριστοτέλης έβλεπε τις γυναίκες σαν άδεια από ψυχή σώματα, που δεν ήταν πάρα “δοχεία” του ανδρικού σπέρματος και ούτε καν συγγενείς με τα παιδιά τους! Εκεί είμαστε ακόμα…)
Της κοινωνία μας, με ένα πρόεδρο που απαντά μια χαρά στις ερωτήσεις αντρών δημισιογράφων και στη γυναίκα δημοσιογράφο πετά ένα: «You are too cute» (βλ.#6*)!
Στη κοινωνία μος που οι άντρες ακόμα επιβραβεύονται αν όχι με προίκα (όπως στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν) όταν παντρευτούν μια γυναίκα, τότε με σπίτια, αυτοκίνητα, εξασφάλιση μέλλοντος σε δουλειές κλπ.
Στη κοινωνία μας που (όπως και σε τόσες άλλες κοινωνίας) ο φεμινισμός των γυναικών τερματίζεται αυτόματα λες, τη μέρα του γάμου τους, όταν το ρολόι τις γυρνά δεκαετίες πίσω, κι οι ρόλοι γίνονται ξεκάθαροι, και οι δυνατότητες ανοχής τους πολλαπλασιάζονται ως διά μαγείας.
Μα και πάλι, ποια κοινωνία είναι αλώβητη από σεξισμό και βία κατά των γυναικών; Ακόμα κι όσες χώρες μας γέλασαν πως τα είχαν τα πράγματα πιο δίκαια βαλμένα, αν τις κοιτάξεις από κοντά, θα σε σοκάρουν κι αυτές.
Η Αμερική π.χ. που φαίνεται να βάλθηκε να αναπαράξει όλα όσα το «The Handmaid’s Tale” της Margaret Adwood εξιστορεί: νόμοι που μας αφήνουν όλους με το στόμα ανοικτό ψηφίζονται καθημερινά και πισωγυρίζουν τα δικαιώματα γυναικών πολλές δεκαετίες. Όπως νόμοι που επιτρέπουν σε γυναικολόγους να αποκρύψουν στοιχεία σχετικά με την υγεία εγκύων γυναικών ή των έμβρυων τους, για να αποφευχθεί η πιθανότητα έκτρωσης (ακόμα κι αν η υγεία της γυναίκας είναι σε άμεσο κίνδυνο!) Ή νόμοι όπως αυτό του Αρκάνσας (Act 45) που όχι μόνο απαγορεύουν σε γυναίκες να κάνουν έκτρωση μετά από βιασμό (συμπεριλαμβανομένου αιμομιξίας!) αλλά επιτρέπουν στο βιαστή τους να τους κινήσει αγωγή αν τολμήσουν να το κάνουν. Του δίνει ακόμα (του ΒΙΑΣΤΗ!!) γονικά δικαιώματα όταν το παιδί γεννηθεί (εξαναγκάζοντας δηλαδή τις γυναίκες-θύματα να βάλουν μόνιμα στη ζωή τους και στη ζωή του παιδιού τους, τον ίδιο το βιαστή τους!) Μα και πιθανότητα ψήφισης νόμου που θα καταδικάσει σε θάνατο γυναίκες που αποπειράθηκαν να κάνουν έκτρωση στο Τέξας.
Γυναικολογικές εξετάσεις να γίνονται στην Αμερική σε γυναίκες που βρίσκονται σε νάρκωση λόγω εγχειρήσεων, για να κάνουν εξάσκηση μαθητευόμενοι γιατροί πάνω στο σώμα τους, χωρίς της έγκριση ή τη γνώση τους!
Γερουσιαστές να προτείνουν οι άπορες γυναίκες να στειρωθούν!
Στη Γερμανία έγιναν λέει μόδα τα πορνεία με προσφυγοπούλες από Αραβικές χώρες. Πληρώνουν σου λέει οι άντρες για να βιάσουν κοριτσάκια που κατεληξαν σαν μετανάστες εκεί, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής . Καθώς επίσης και πορνεία με σκυλιά!! (Ναί, διαβάσατε καλά!)
Ακόμα: σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, 200 εκατομμύρια γυναίκες σε 30 χώρες, έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή / ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων τους, με μοναδικό σκοπό να εμποδιστεί ο δικός τους οργασμός!
235 εκατομμύρια γυναίκες, από 68 χώρες (βλ.#8) εργάζονται σε περιβάλλον που επιτρέπει την σεξουαλική παρενόχληση χωρίς να έχουν νομική προστασία!
Το πρόβλημα παιδοφιλίας στη κεντρική Ευρώπη να παίρνει διαστάσεις τραγικές, ενώ στην Αγγλία, να υπάρχει μια κατακόρυφη αύξηση (74%σε σχέση με το 2011!) σεξουαλικών επιθέσεων από ανήλικα αγόρια (λόγο της επιρροής που ασκεί πάνω τους η παρακολούθηση πορνό). Σαν αποτέλεσμα, ένα πέμπτο των ανήλικων κοριτσιών έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση πριν από το 16οέτος τους (βλ.#7*)
Μεταξύ 2000 και 2014, έγιναν σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 24,561,345 εκτρώσεις με βάση το φύλο (το θηλυκό φύλο εννοείται!), με μοναδικό σκοπό να αποφευχθεί η γέννηση κοριτσιών. Πράγμα που σημαίνει ότι θανατώνονται προτού καν γεννηθούν 1,670,079 κορίτσια το χρόνο, 4575.5 ημερησίως, ή ένα κάθε 18 δευτερόλεπτα! Οι στατιστικές δε περιλαμβάνουν καν το πόσα βρέφη και νήπια σκοτώνονται από τους ίδιους τους γονείς τους αφού γεννηθούν, για να “γλιτώσουν” έτσι από τη ντροπή που είναι συνυφασμένη με τη γέννηση μιας κόρης, μα και το οικονομικό βάρος μιας μελλοντικής προίκας που θα πρέπει να πληρωθεί στον άντρα που θα τη πάρει από τα χέρια τους!
Κάθε χρόνο, 15 εκατομμύρια ανήλικα κορίτσια (28 ανά λεπτό, 1 κάθε 2 δευτερόλεπτα!) εξαναγκάζονται να παντρευτούν στην πλειοψηφία τους, ενήλικες άντρες! Σύμφωνα με το ‘United Nations Children’ s Fund’, 700 εκατομμύρια γυναίκες που είναι σήμερα ζωντανές υπήρξαν παιδιά-νύφες. Κι είναι ένα φαινόμενο (νομιμοποίησης της παιδεραστίας!) που δεν αφορά απλά τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Στην Αμερική ας πούμε, μεταξύ 2000-2010, 167,000 ανήλικα κορίτσια παντρεύτηκαν προτού κλείσουν τα 15 τους (πολλές προτού κλείσουν καν τα 10 τους χρόνια!) 91% από αυτές με ενήλικες άντρες!
Το 40% των βίαιων εγκλημάτων που γίνονται στη Ρωσία, δεν έχει να κάμει με Ρωσική Μαφία ή άλλο οργανωμένο έγκλημα, αλλά αφορούν ενδοοικογενειακή βία, ενώ οι Ρωσίδες γυναίκες που ξυλοφορτώνονται από τους συντρόφους τους φτάνουν τις 36,000 καθημερινά !
Στο Πακιστάν υπάρχει το έθιμο του “Watta Satta” (“πάε / δώσε”) κατά το οποίο γυναίκες και ανήλικα κοριτσάκια, (μέχρι και βρέφη) χρησιμοποιούνται σαν “νόμισμα”για να πληρωθούν χρέη των αρσενικών μελών της οικογένειας, ή ανταλλάσσονται με άλλες γυναίκες ή κορίτσια όταν οι άντρες βαρεθούν τη δική τους σύζυγο – ή πωλούνται σε παιδεραστές!
Στη ίδια χώρα (Πακιστάν) 90% των γυναικών ξυλοκοπούνται καθημερινά από τους συζύγους, τους πατεράδες και τους αδελφούς τους.
Παρόμοια φαινόμενα συναντιούνται φυσικά και σε άλλες ισλαμικές χώρες, όπου ας πούμε αν μια γυναίκα βγει από το σπίτι της ασυνόδευτη από αρσενικά μέλη της οικογένειας της, θα μαστιγωθεί. Αν δε, γίνει η ίδια θύμα βιασμού θα αποκεφαλιστεί! Ενώ ο δράστης θα παραμείνει φυσικά ελεύθερος!
Σύμφωνα με το παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας 1 στις 3 γυναίκες ανά το παγκόσμιο έχει βιώσει φυσική ή σεξουαλική βία, ενώ 46 χώρες από τις 100 της έρευνας, δεν έχουν θεσπίσει νόμους που προστατεύουν τις γυναίκες από ενδοοικογενειακή βία (βλ.#10) (Για να το κάνουμε λιανό: σε 46 χώρες από τις 100, οι άντρες έχουν το νομικό δικαίωμα να ξυλοκοπούν τη σύζυγο τους!)
Παγκόσμια, το 38% των φονικών με θύματα γυναίκες (το 55%, όσο αφορά την Αμερική: – βλ.#11 & #.12*) είχαν για δράστη σύντροφο ή σύζυγο τους.
Ενώ το 81.7% όλων των γυναικοκτονιών στην Αμερική, αφορούν σεξουαλικά εγκλήματα (τα θύματα βιάστηκαν προτού δολοφονηθούν)
Παγκόσμια, υπάρχει άλλωστε μια επιδημία βιασμών γυναικών (και παιδιών!), χωρίς αμφιβολία λόγω της επιρροής της εύκολα προσβάσιμης πορνογραφίας (και της σκληρής θεματολογίας της) που ανα-προγραμμάτισε το μυαλό των αντρών, με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Στην Αμερική π.χ. καταγγέλλονται τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια βιασμοί ετησίως (αμέτρητοι πρέπει νάναι όσοι δεν καταγγέλλονται φυσικά) Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, έχει το χειρότερο ρεκόρ βιασμών: 420,000 γυναίκες και ανήλικα βιάζονται κορίτσια ετησίως / 1,105 καθημερινώς)
Σύμφωνα με μια έρευνα του ΟΗΕ που διεξήχθη κε σε 12 χώρες, 70% των βιαστών θεωρούν το έγκλημα τους αντρικό προνόμιο τους, ενώ 40% δήλωσαν πως το έκαναν για να «τιμωρήσουν» το θύμα τους, και 50% δεν ένιωσαν πότε ένοχες, ενώ το 97% από αυτούς δε τιμωρήθηκαν ποτέ για το έγκλημα τους!
Φυσικά αν ο βιασμός γίνει μέσα στο πλαίσιο του γάμου, είναι ακόμα και σήμερα κοινωνικά αποδεχτός (γι αυτό και δε θα δούμε ποτέ ένα φαινόμενο #MeToo που να αφορά τις παντρεμένες γυναίκες, γιατί είναι ένα ταμπού που προστατεύεται από ένα σύστημα σιωπής, οικονομικής εξάρτησης και ντροπής.) Σε 10 συγκεκριμένες χώρες μάλιστα είναι και νομικά αποδεχτός (Γκάνα, Ινδία, Ινδονησία, Ιορδανία, Λεσότο, Νιγηρία, Ομάν, Σιγκαπούρη, Σρι Λάνκα, Τανζανία)
Ο βιασμός είναι φυσικά κοινωνικά, «ηθικά», κι όχι απλά νομικά αποδεχτός στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Θεωρείτε δε ένα αντρικό «προνόμιο»! Ο πρόεδρος των Φιλιππίνων Rodrico Détente, π.χ., δήλωσε το 2016 ότι όποιος στρατιώτης βιάσει τουλάχιστον 3 γυναίκες, θάχε τη πλήρη υποστήριξη του! (βλ#13β*) Έχει άλλωστε δηλώσει πολλά τέτοια (βλ.#13*και #14*#15 – αυτά άφηναν πίσω τους οι κακόμοιρες οι Φιλιππινέζες. Από αυτό το κόσμο δραπέτευσαν, αυτά γύρευαν να ξεχάσουν και στράφηκαν σε ένα Βουλγαρο/ Κύπριο στα dating sites. Που να ήξεραν οι κακόμοιρες πως θα έβρισκαν και χειρότερα…)
Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος ολόκληρος, είναι ένας τόπος επικίνδυνος για τις γυναίκες. Κι όσο κι αν είναι εύκολο, παρηγορητικό να λέμε πως κάθε αποτρόπαιο έγκλημα ενάντιων τους είναι “τυχαίο”, μεμονωμένο, ή πράξη που έχει να κάμει με συγκεκριμένα ψυχολογικά προβλήματα ενός συγκεκριμένου δράστη, κλπ, η αλήθεια είναι πως οι αριθμοί μας λεν άλλα: πως είναι στοχευμένη βία, που γεννιέται από ένα μίσος προς τις γυναίκες, το οποίο τρέφεται συστηματικά και για γενιές, από όλες τις πατριαρχικές θρησκείες, και στις μέρες μας το πορνό, τη ποπ κουλτούρα, τα νομικά συστήματα όλων των χωρών της γης, που όλα μαζί οπλίζουν τους δράστες καθημερινά με ιδέες βίας και εντέλει και με άλλοθι.
Ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα καζάνι βίας κατά των γυναικών, ένα καζάνι μισογυνισμού που βράζει, κι είναι έτοιμο να εκραγεί (κι ας κάνουμε πως δε το βλέπουμε). Γι αυτό και το κάθε θύμα αντρικής βίας είναι αδελφή μας. Ο πόνος της δικός μας. Και το μίσος που στράφηκε ενάντια της, ως ένα βαθμό, γνώριμο στις περισσότερες από εμάς.
Πόσο τραγικό είναι το γεγονός πως παρόλες τις αμέτρητες και καλά τεκμηριωμένες αποδείξεις που έχουμε για τη μαζική βία που εξασκούν οι άντρες ανά το παγκόσμιο προς τις γυναίκες, η λέξη “μισογυνισμός” θεωρείται σαν μια υπερβολική αντίδραση, ενώ η απλή αναφορά σε τεκμηριωμένες στατιστικές που το αποδεικνύουν, χαρακτηρίζεται αυτόματα σαν “μισανδρία”; Η προσπάθεια ασημαντοποίησης των αποδείξεων της αντρικής βίας, φανερώνει πως εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα κόσμο που την προστατεύει σαν ένα αντρικό προνόμιο! Και όλες οι λεπτομέρειες του συγκεκριμένου εγκλήματος και της αντιμετώπισης του από κράτος και αστυνομία, μας το αποδεικνύουν για άλλη μια φορά…
*
19 Μάη 2019. Art & Words Copyright © Fanitsa Petrou. All Rights Reserved. Any unauthorised use – copying, publishing, printing, reselling, etc – will lead to legal implications.
Feel free to share on Social media.
ART by Fanitsa Petrou: http://www.fanitsa-petrou.com
Διαβάστε επίσης:
“Η Γενιά του Κοριτσιού με το Μουστάκι”
